Finansowanie krótkoterminowe

O tym, czym jest faktoring, pisaliśmy już jakiś czas temu. Dla porządku wypada jednak przypomnieć, że jest to – najogólniej rzecz ujmując – wykup wierzytelności handlowych udokumentowanych fakturami. Praktyka wyróżnia kilka rodzajów faktoringu, niemniej jednak w każdym przypadku umowa ma charakter dwustronny, choć de facto zaangażowane są trzy podmioty: faktor, faktorant i dłużnik. Zwyczajowo usługa świadczona jest w obrocie krajowym, aczkolwiek instytucje finansowe oferują również faktoring w zagranicznej walucie.

W obrocie zagranicznym

Faktoring eksportowy jest obecnie traktowany na równi z krajowym i obie usługi co do zasady nie różnią się od siebie w praktyce. Instytucje finansowe, wykorzystując m.in. zagraniczne doświadczenia biznesowe faktorantów, wypracowały w tym zakresie skuteczne rozwiązania, zarówno w formie faktoringu niepełnego (bez przejęcia ryzyka), jak i tzw. usługi bez regresu, czyli z pełnym przejęciem ryzyka niewypłacalności zagranicznego dłużnika. W przypadku faktoringu eksportowego wiarygodność zagranicznych kontrahentów faktoranta jest ponadto każdorazowo weryfikowana przez towarzystwo ubezpieczeniowe wyspecjalizowane w ubezpieczaniu należności. W ten sposób, z jednej strony, wierzyciel ma dodatkową możliwość – niejako przy okazji zawierania umowy – rzetelnego sprawdzenia wypłacalności dłużnika. Z drugiej natomiast, poprzez ubezpieczenie należności, faktorant otrzymuje dodatkową gwarancję otrzymania zapłaty za fakturę.

Różnice kursowe

Analizując faktoring eksportowy należy również zwrócić uwagę na aspekty fiskalne towarzyszące tej usłudze. Chodzi tutaj przede wszystkim o metodologię księgowania różnic kursowych i rozpoznawania ich dla celów podatkowych. Zgodnie z art. 15a ust. 1 ustawy o CIT różnice kursowe zwiększają odpowiednio przychody jako dodatnie różnice kursowe albo koszty uzyskania przychodów jako ujemne różnice kursowe w kwocie wynikającej z różnicy między wartościami określonymi we wspomnianej ustawie.

Przepis ten jest powszechnie stosowany również przez instytucje finansowe. Proponowana przez faktorów procedura sprowadza się przede wszystkim do wyceny różnic kursowych w momencie spłaty zadłużenia na rachunek bankowy faktora, dla której stosowany jest kurs waluty z dnia uznania rachunku bankowego faktora. Tego samego zdania jest fiskus, uznając tę metodologię za prawidłową w świetle obowiązujących przepisów.

Źródła / odesłania: interpretacja indywidualna (IBPBI/2/423-1276/14/PC)